خیمه­ ها را شیون اطفال چون بالا گرفت سینۀ عباس در بر شعلۀ غمها گرفت

واحد ایام محرّم، شعر از محمود موجی، آهنگ از عبدالحسین خرمایی

خیمه­ ها را شیون اطفال چون بالا گرفت                 سینۀ عباس در بر شعلۀ غمها گرفت

رو به سوی شاه مظلومان عالم کرد و گفت              طاقتم از حد گذشت و غصه در دل جا گرفت

رخصتم ده تا که آبی بهر طفلان آورم                     زین غریبی برق غیرت جسم و جانم را گرفت

خویشتن را بعد از آن زد بر سپاه دشمنان                تا که بر نهر فرات آن باوفا مأوا گرفت

خواست تا آبی بنوشد از لهیب تشنگی                     ذهن او را شرح کام تشنۀ مولا گرفت

آب را بر آب جاری کرد با یاد حسین                      رو به سوی خیمه­ ها کرد و ره صحرا گرفت

عالمی را تا ابد درس وفا و مهر داد                         ای عزاداران وفا از او چنین معنا گرفت

چونکه قصد خیمه ­ها کرد آن علمدار سپاه               ناگهان اطراف او را لشکر اعدا گرفت

کَس ندیده یک گُل و گِردش هزاران خار و خس       نعره زد بر دشمنان و دشت را غوغا گرفت

خویشتن را زد چو شیری بر سپاه دشمنان              کرد پیکاری که وصفش سر به سر دنیا گرفت

یک بیابان بیکسی یک دشت دشمن در کمین           آن زمان در عرش هم فریاد ها بالا گرفت

ناگهان دستش جدا گردید از شمشیر کین               مشک امیدش به روی دوش دیگر جا گرفت

کرد دست دیگرش را دشمن دیگر جدا                   مشک با دندان جهد و یاری لبها گرفت

شد امیدش ناامید آندم که دست دشمنان                تیر زد بر مشک و روحش راغمی عظمش گرفت

ناله زد دریاب دگر این برادر را حسین                     گِرد عباست سپاه خصم بی ­پروا گرفتشد

شد شتابان رو به سوی ساقی دشت بلا                   شاه مظلومان و بر بالین او مأوا گرفت

در بغ بگرفت جسم نیمه جانش را حسین                در نوا آمد ابوالفضل و چنین آوا گرفت

نیست دستی تا که خون دیده را سویی زنم             کن مرا یاری که خون بر دیدۀ بینا گرفت

دور کن از دید­ه­ ام خون تا ببینم چهره ­ات               غصۀ نادیدنت چون شعله سر تا پا گرفت

ای برادر عشق عباست تو را دیدن بود                     آه کین دم بِین ما هجران و دوری پا گرفت

شد به پا طوفان ماتم در دل سالار دین                   زین مصیبت چشمش از خون وسعت دریا گرفت

گفت اکنون پشت من بشکسته از هجران تو             از فراقت جان ز تن را درد جانفرسا گرفت

کن قبول از جمع ما یا رب ز احسان این عزا             چون که «موجی» دامن ماه جهان آرا گرفت